Raduje się me serce w Panu,
moc moja ku Panu się wznosi.
Rozwarły się me usta na wrogów moich,
gdyż cieszyć się mogę Twoją pomocą.
(1 Sm, 1)

Gdy zaufam Panu moja moc będzie wielka, pokonam swoje upadki i zwątpienia. Przy Panu pokonam strach. Tylko czy będę umiał całkowicie Mu zaufać i oddać Mu wszystko? Wiem, że mogę…, ale czy dam radę?

Upadam, wciąż upadam,
i długo lecę w dół,
podnoszę się, podnoszę,
jak wiele muszę mieć sił.
Barwy dnia ja w nich tonę,
i myśli wirują po głowie,
chcę się swobodnie unosić,
i zrzucam te betonowe buty.

I wiem, że mogę, wiem, że mogę,
choć mam pod skórą coś jakby strach,
lecz mimo tego wiem, że mogę,
zanurzyć się w bezmiarze dnia.

Rozpadasz się, rozpadasz,
jak kamień toczysz się,
na nowo zbierasz w sobie,
tak wiele w tobie jest sił,
światło niech w tobie płonie,
i myśli wirują po głowie,
chcesz się swobodnie unosić,
i zrzucasz te betonowe buty.

I wiem, że mogę, wiem, że mogę,
choć mam pod skórą coś jakby strach,
lecz mimo tego wiem, że mogę,
zanurzyć się w bezmiarze dnia.

To z utworu Tomka Lipnickiego, który parę lat temu wraz z kilkoma muzykami sesyjnymi (m.in. z Tymonem Tymańskim) nagrał niezłą płytę Li-pa-li. Pojawiły się tam takie właśnie słowa. Coś z życia. Chyba szczególnie nawet mojego... Płyta Tomka Lipnickiego znalazła się na rynku, na tyle dobrze, że muzyk jej tytułem nazwał swój nowy zespół (Lipali). Ja z kolei w treści utworu „Upadam” odnajduję sporo swojego własnego życia…

Tak to ze mną jest, często upadam i długo lecę w dół. I równie często zastanawiam się czy mam tyle sił, żeby powstać. Ale czuję,  wiem, że mogę… Mogę, bo mam największego Przyjaciela na świecie, mojego Pana. On nie dość, że pomoże mi wstać, to jeszcze poprowadzi w dalszą drogę… A ja w końcu zrzucę te betonowe buty zwątpienia i strachu… tak wiele we mnie jest sił, światło we mnie płonie… Dziękuję Ci, Panie, dziękuję… raduje się serce me…

Maciej