Wtem jacyś ludzie niosąc na łożu człowieka, który był sparaliżowany, starali się go wnieść i położyć przed Nim. Nie mogąc z powodu tłumu w żaden sposób przynieść go, wyszli na płaski dach i przez powałę spuścili go wraz z łożem w sam środek przed Jezusa. On widząc ich wiarę, rzekł: „Człowieku, odpuszczają ci się twoje grzechy”. (Łk 5,18-20)

Jacyś ludzie. Dla chorego - przyjaciele, nie wahający się podjąć trud, ryzyko, stracić czas, narazić na drwiny. Dla Jezusa - pomocnicy wstawiający się za bliźnim. 

Jacyś ludzie. Ale jakże potrzebna i skuteczna była ich akcja.

Jacyś ludzie... Po prostu - patroni diakonii modlitwy wstawienniczej.

zz