Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: „Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi”. Rzekł mu Jezus: „Przyjdę i uzdrowię go”. Lecz setnik odpowiedział: „Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: «Idź», a idzie; drugiemu: «Chodź tu», a przychodzi; a słudze: «Zrób to», a robi”. Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: „Zaprawdę powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze Wschodu i Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim”. (Mt 8,5-11)

Proste rozumowanie setnika poruszyło Jezusa. Gdy się nad tym głębiej zastanowię, mnie też porusza. Znam te słowa, sam je wypowiadam każdej niedzieli. Ale to jest obrzęd. A jak jest w moim życiu? Ile razy powiedziałem: Powiedz tylko słowo, Panie…? Setnik był żołnierzem rzymskim, dowódcą sporego oddziału. Był więc poganinem, a jednak uznał i uwierzył w moc Jezusa. Jego rozumowanie oparte na rygorze wojskowym, było proste i szczere. Setnik, rzymski centurion, poganin…Cóż powiedzieć? Wstyd mi się robi, bo nie pamiętam, kiedy ostatnio ja tak rozumowałem. Nie jestem godzien abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo… Tak, powiedz tylko słowo i niech się stanie… Niech będzie wola Twoja… Tylko słowo… Bo Twoje słowo Panie jest rozkazem i nie ma tu żadnego gadania, żadnych targów, przekomarzań czy dyskusji.

Maciej