Ojcem dla sierot i wdów opiekunem
jest Bóg w swym świętym mieszkaniu.
Bóg dom gotuje dla opuszczonych,
jeńców prowadzi ku lepszemu życiu.
(Ps 68, 6-7)

Kiedyś wydawało mi się, że mój dom to kilka pięknych ścian, wygodne wyposażenie, sprzęty, urządzenia, itp. Przyszedł czas, że zrozumiałam, że dom to uczucia, miłość, tęsknota, zaufanie. Dom to wspólne przeżywanie wszelkich sukcesów i upadków. Dom to dzieci, ich wychowanie na wartościowych i dobrych ludzi. A przede wszystkim, dom to modlitwa, zaproszenie i obecność Boga. Nie liczy się wygoda, komfort ani żadne sprzęty. Gdy już to zrozumiałam, wydawało mi się, że wiem już wszystko.

I potrzeba było sporo czasu, żebym znowu zrozumiała, że to jeszcze nie wszystko. Bo teraz dociera do mnie, że moje mieszkanie jest u Pana. Moje prawdziwe mieszkanie rzecz jasna. Jest na końcu mojej ziemskiej drogi. Drogi niełatwej, niebezpiecznej i wyścielonej wieloma przeszkodami. Ale ta droga wiedzie mnie do prawdziwego domu, przygotowanemu przez Pana. Domu wspaniałemu i szczęśliwemu. Domu gdzie panuje sprawiedliwość, miłość i dobroć. Gdzie nie ma strachu, krzywdy i łez. Czekam mój Panie, na to kiedy dojdę do tego domu, czekam niecierpliwie i idę dalej.

Nutka