Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy, by też wspólnie mieć udział w chwale. (Rz 8, 12-17)

Skoro wspólnie cierpimy z Chrystusem jesteśmy współdziedzicami Chrystusa. Rzecz wydaje się prosta. Na pewno? A jeśli cierpimy za mocno i nie dajemy już rady? Kolejna wielka tajemnica. Dlaczego w ogóle cierpimy? Dlaczego nasz Wielki, Wspaniały Bóg dopuszcza nasze cierpienie? Tak, trudno to czasem zrozumieć. Cóż, przyznam szczerze, że ja tego do końca nie rozumiem. Ile razy wołałem w życiu: Boże, mój Boże czemuś mnie opuścił? Wiele razy…

Pewnie nigdy w pełni tego nie zrozumiem, ale czuję, że muszę zgłębiać temat cierpienia na tyle, na ile będę mógł to pojąć. Święty Paweł pisze o współcierpieniu z Panem i wspólnej chwale. To wydaje się jasne. Dzisiejsze cierpienie na pewno doprowadzi do wielkiej radości i szczęścia, a w tej drodze będzie mnie wspierał Duch Boży. Tylko jak to po ludzku przyjąć i wytrzymać. Jak przyjąć swój własny, czasem bardzo ciężki krzyż i nie narzekać?

Przypomniał mi się fragment katechezy z Seminarium Paschalny Deszcz:

„Również każdy z nas na krzyżu umiera samotnie - porzucony, odepchnięty, nie zrozumiany przez ludzi. Nie można wstydzić się wtedy wołania: Boże, mój Boże czemuś mnie opuścił? Bóg nie odmawia racji mojemu cierpieniu. W sytuacji krzyża nie zrozumie mnie nikt, nawet najbliższy mi człowiek: żona, dziecko, przyjaciel, spowiednik. Jedynym pocieszeniem jest Bóg, który choć pozornie ukryty, jest wtedy najbliżej mnie, czyniąc moje serce żyzną glebą oddaną we władanie Temu, który chce we zrodzić owoce miłości.”

I jeszcze jeden:

„Jeżeli z otwartym sercem przyjmuję krzyż w swoim życiu, wkrótce zamiast przekleństwa stanie się on dla mnie błogosławieństwem i tym samym zanurzę się w tajemnicę zmartwychwstania.”

Jest o czym myśleć!

Maciej