Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść. (Mt 22, 2-3)

To ja. Tak, to ja nie chciałem przyjść. Wiele razy Pan posyłał po mnie, ale ja miałem zawsze co innego do roboty. On nie zrażał się moją odmową i nadal zapraszał mnie na swoją ucztę. A ja swoje…Pan jest wytrwały, czeka na mnie do dziś.

Nagle obleciał mnie strach: - A co będzie gdy On następnym razem nie pośle po mnie? Pominie mnie. No tak, po co mu gość, który już tyle razy odrzucał zaproszenie? Który go obrażał i lekceważył…

Za chwilę strach mija. Pan nie zapomniał o mnie i nadal mnie zaprasza. Czeka. Pamięta o mnie i zależy Mu, żebym przybył. Reszta należy już do mnie. Do mnie należy decyzja czy chcę tam być czy nie… On czeka.

Maciej