Gdy Bóg przebaczył Niniwitom, nie podobało się to Jonaszowi i oburzył się. (…) Pan odrzekł: Czy uważasz, że słusznie jesteś oburzony? Jonasz wyszedł z miasta, zatrzymał się po jego stronie wschodniej, tam uczynił sobie szałas i usiadł w cieniu, aby widzieć, co się będzie działo w mieście. A Pan Bóg sprawił, że krzew rycynusowy wyrósł nad Jonaszem po to, by cień był nad jego głową i żeby mu ująć jego goryczy. Jonasz bardzo się ucieszył [tym] krzewem. Ale z nastaniem brzasku dnia następnego Bóg zesłał robaczka, aby uszkodził krzew, tak iż usechł. A potem, gdy wzeszło słońce, zesłał Bóg gorący, wschodni wiatr. Słońce prażyło Jonasza w głowę, tak że osłabł. Życzył więc sobie śmierci i mówił: Lepiej dla mnie umrzeć aniżeli żyć. Na to rzekł Bóg do Jonasza: Czy słusznie się oburzasz z powodu tego krzewu? Odpowiedział: Słusznie gniewam się śmiertelnie. Rzekł Pan: Tobie żal krzewu, którego nie uprawiałeś i nie wyhodowałeś, który w nocy wyrósł i w nocy zginął. A czyż Ja nie powinienem mieć litości nad Niniwą, wielkim miastem, gdzie znajduje się więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi, którzy nie odróżniają swej prawej ręki od lewej, a nadto mnóstwo zwierząt?
(Jon 4,1-11)

Jaki jest mój Bóg? Wielki, potężny, wszechmogący, niezmierzony. Ja jestem taka malutka przy Nim. Chciałoby się powiedzieć malutka i nieważna… Ale nie! Nie jestem nieważna. Jestem malutka przy Nim, ale dla Niego ważna. Ileż to razy dziennie wdaję się w dyskusję z Bogiem, jak Jonasz? Wykłócam się z Nim i próbuję przekonać do mojego zdania. A ile razy się obrażam na Niego, jak Jonasz? Bo mi za ciężko, bo się coś nie chce ułożyć. Chcę żeby było po mojemu. A ON w swej wielkości nigdy się nie obraża. Tłumaczy mi, pokazuje, przekonuje. Tak jak Jonaszowi. Ma do mnie bezgraniczną cierpliwość. Jak ojciec. I ostatecznie przecież zawsze przyznaję Mu rację. Więc po co potem znów się z Nim spieram? Hm… nie wiem… Bo przecież ON zawsze ma rację!

Nutka