1. Lud traci cierpliwość.

Cierpliwość jest pierwszą cechą miłości, wymienioną przez św. Pawła. Można zatem zaryzykować stwierdzenie, że lud stracił miłość. I wtedy zaczął narzekać. Wniosek? Im mniej narzekania w nas, im więcej cierpliwości wobec rzeczywistości, tym więcej w nas miłości. I na odwrót. Im mniej miłości, tym więcej narzekania.

Ups....

2. Jako wspólnota oparta na przymierzu powinniśmy być wyczuleni na użycie słowa "przymierze" w Biblii. Co mówi dziś psalmista? 

Lecz oszukiwali Go swymi ustami *
i kłamali Mu swoim językiem.
Ich serce nie było Mu wierne, *
w przymierzu z Nim nie byli stali.

Grzech języka psalmista opisuje jako niestałość w przymierzu, czyli złamanie przymierza.

Ups.

3. Narzekamy, szemrzemy, marudzimy wtedy, kiedy z czymś się nie zgadzamy. Chcemy, żeby nasza racja wybrzmiała. Chcemy, żeby naszą opinię ktoś podzielał albo żeby chociaż jej wysłuchano.

Ale nie taki ideał człowieka Bożego ukazuje dziś święty Paweł. Chrystus Jezus, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.

Uniżenie, cierpliwość, pokora bez udowadniania czegokolwiek. Taki wzór zostawił nam Jezus podczas swojej męki. Skończyło się na tym, że zwyciężył i postawił stopę na karku śmierci. Bóg potwierdził całą swoją potęgą, że stoi za Nim.

Więc jeśli chciałbyś ponarzekać, powalczyć, udowadniać komuś swoje racje - to zastanów się, czy taki jest Twój wzór i pamiętaj bardzo mocno o tym, że Bóg staje zawsze po stronie pokornych. Jeśli rzeczywiście masz rację i słuszność jest po Twojej stronie, Bóg to potwierdzi, upomni się o Ciebie i we właściwym czasie wywyższy Ciebie tak, jak wywyższył swojego Syna.

Ale zrobił to dopiero wtedy, gdy Syn oddał życie za przyjaciół.

meroutka