Patrzę z podziwem na czytania dzisiejsze. Wszystko tak bardzo powiązane ze sobą i tak bardzo... proste. Gniew, przebaczenie, miłość wzajemna.

Złość, pamiętliwość i zemsta są obrzydliwe w oczach Bożych. A przecież tak wiele mamy do nich skłonności.

Wystarczy, że nie jest tak, jak sobie wyobrażałam, że będzie. Albo że ktoś nie jest taki, jaki moim zdaniem powinien być. Albo że ja sama nie jestem taka, jaka moim zdaniem powinnam być. To wystarczy do stopniowego wzbudzania złości i gniewu.... jeśli dam się podsycić pokusie niezadowolenia płynącej z niespełnionych oczekiwań.

Pamiętam fragment pewnej rozmowy. "Ona mnie potwornie wkurza". "Wiesz, że mamy przebaczać nieprzyjaciołom." "Ale ona nie jest moim nieprzyjacielem. Ona tylko mnie potwornie wkurza".

Czyżby?

Ograniczyliśmy w swojej mentalności słowo "nieprzyjaciel". Ograniczyliśmy je do wyobrażenia dosłownego - kogoś, kto nas imiennie nie lubi, kto nam źle życzy, kto nam dokucza lub prześladuje.

Nieraz w kazaniach i konferencjach można spotkać się z inną interpretacją... znacznie poszerzającą horyzonty. Nieprzyjaciel - to ktoś, kto jest różny ode mnie i kogo odbieram negatywnie. Ktoś, z kim się nie zgadzam wewnętrznie lub osobowościowo. Ktoś, kto mnie wkurza swoim stylem bycia, mówienia, działania. Ktoś, z kim bardzo trudno dogadać się i współpracować - nawet przy dużej dozie dobrej woli. Albo ktoś, na kogo widok po prostu ogarnia mnie powodowana konkretem lub nie - irytacja. (Nawet, jeśli on sam nie jest tego świadom. A najczęściej nie jest). Tego człowieka mogę zakwalifikować jako nieprzyjaciela. 
Po co? 
Żeby świadomie podjęte przebaczenie jemu tego, co mnie samego w nim drażni - uwalniało serce od obrzydliwości gniewu, irytacji, pamiętliwości i złości... nawet w śladowych ilościach.

Byłam tym bardzo zaskoczona - ale potem przekonałam się, że to naprawdę działa.

Dopiero wtedy, gdy mogę kogoś w prawdzie nazwać moim nieprzyjacielem.... mogę zacząć go w prawdzie miłować.

Miłujcie się wzajemnie, tak jak Ja was umiłowałem.

meroutka