... Ważny jest też społeczny wymiar postu. Bazyli wołał: Gdyby wszyscy brali wyrzeczenie za doradcę w postępowaniu, nic by nie stało na przeszkodzie, aby pokój panował na całej ziemi. Nie przygotowywano by broni, nikt by nie siedział w więzieniu, nie byłoby gangów, złodziei, donosicieli. Gdyby rządziło wyrzeczenie, życie nie byłoby tak pełne jęków i smutków. Ono jest mistrzem, a kto go słucha staje się wolny od chciwości, oszustwa, nieumiarkowania.

Żyjemy w pokoleniu, które zlekceważyło wyrzeczenia. Niewielu ludzi rozumie sens postu w wymiarze ewangelicznym. Najczęściej jest on postrzegany z punktu widzenia medycyny, jako dieta zalecona przez lekarza. Nie jest natomiast uznawany jako zalecenie samego Boga, podane w trosce o nasze dobro. Post oderwany od religijnej motywacji zostaje spłaszczony jedynie do troski o zdrowie ciała lub o zgrabną sylwetkę. On nie uwzględnia duchowego wymiaru człowieka. Tym bardziej nie bierze pod uwagę samego kontaktu z Bogiem.

Tymczasem modlitwa i post stanowią nierozerwalną całość. Wielu skarży się, że ich modlitwy nie są skuteczne. Często tu jest sekret tej małej skuteczności. Spotkanie z Bogiem wymaga wyrzeczenia, oczyszczenia i otwarcia ducha. Trzeba to odkryć osobiście. Wszelkie bowiem wyrzeczenie jest uzasadnione jedynie wówczas, gdy jest całkowicie dobrowolne. Jakiekolwiek przymuszanie do wyrzeczenia niszczy jego wartość. Dlatego pierwszym krokiem w kierunku poznania, czym tak naprawdę jest wyrzeczenie, jest dobrowolna rezygnacja z pewnych wartości. Jeśli rezygnacja jest podyktowana ważnym motywem, wydaje owoce, a pierwsze ich zebranie odsłania ich wielką wartość. Tego, kto tego doświadczy, nie trzeba już wzywać do wyrzeczenia, on sam o nie zabiega jako narzędzie pozyskiwania wyższych wartości. ...

Fragment artykułu ks. Edwarda Stańka "Sztuka wyrzeczenia"

Andrzej