Wniebowzięcie zachęca do tego, aby zastanowić się nad swoim stosunkiem do ciała, które nigdy nie jest tylko, jeśli tak można powiedzieć, "samym" ciałem. Dogmat przypomina, że ciało i duch stworzone są do współistnienia w przedziwnej wiecznej harmonii, którą na tym świecie osiąga się i utrzymuje z niemałym trudem. Stąd tyle zmagań i bojów na tym polu. Ta równowaga została wprawdzie zakłócona, ale nie zniszczona definitywnie. Jeśli więc chodzi o człowieka, nie można w nim gloryfikować bądź pogardzać ani ciała ani ducha, lecz postrzegać istniejące już między nimi kruche, ale pewne przymierze. Nie wolno traktować swojego ciała jak osła, którego pogania się pejczem albo jak kotka, którego zagłaskuje się na śmierć. Dlatego apostoł Paweł woła: "Chwalcie Boga w waszym ciele" (1 Kor 6,20), czyli śpiewajcie, módlcie się, służbie sobie nawzajem, ale także troszczcie się o ciało, nie pozbawiajcie się należnych mu przyjemności, szanujcie zdrowie, dbajcie o higienę, leczcie się, jedzcie i pijcie z umiarem, okazujcie cielesną intymność w małżeństwie. Ale pamiętajcie, że to ciało należy do Boga, nawet jeśli na ziemi zamieni się w proch.

Dariusz Piórkowski SJ, Wniebowzięcie i ciało

mb