Ja takich poważnych nie miałem. Raz gdy jechaliśmy zawieźć sparaliżowaną Vasti i głuchoniemego Etiena do specjalnej szkoły do Bertoua, którą prowadzi polska świecka misjonarka Pani Ewa, robotnicy w Dimako zablokowali nam drogę, otoczyli nasze auto i bili pięściami po karoserii. To był strajk – walczyli o prąd - i nie chcieli nas przepuścić. Wyglądało to groźnie. Musieliśmy się szybko wycofać i zawrócić do domu, bo innej drogi do Bertoua nie ma.

Drugi przypadek to kontakt z żandarmami wyposażonymi w broń na drodze do Bertoua. W czasie dyskusji kilkakrotnie odruchowo chwytali za broń, a siostry truchlały ze strachu i nie chciały, abym z nimi dyskutował. Ale w sumie skończyło się to dla mnie dobrze, tylko na strachu, opisywałem to wydarzenie już po moim powrocie do Polski. Ale słyszałem, że inni biali mieli takie przykre doświadczenia. Niektórzy funkcjonariusze państwowi czasami dają odczuć białym, że tutaj nie zapomniano o niewolnictwie.

Do innych przykrych doświadczeń misjonarzy trzeba zaliczyć to, że zostali wielokrotnie obrabowani. Sam biskup Jan Ozga został okradziony w Doume w dniu swoich święceń biskupich. Nasze siostry Pallotynki w Nkol-Avolo także zostały okradzione kilka lat temu. Jak tam byłem i wykonywałem dla nich różne prace, to wykonałem im także specjalne schowki w ich pokojach na pieniądze w takich miejscach, gdzie nikt się nie domyśla (wam też nie powiem ,-)). Ktoś kto posiada pieniądze w większej ilości może tam rzeczywiście czuć się niepewnie. Ale opowiadali o tych kradzieżach bez szczególnej złości. Do kradzieży - mówili - trzeba się w pewien sposób przyzwyczaić. Jeżeli cię okradli, to się ciesz. To znaczy, że jesteś tym ludziom jeszcze potrzebny, użyteczny. Oni po prostu obsłużyli się u ciebie tak jak umieli. Ja nie zostałem okradziony, ale zgubiłem sporą sumę pieniędzy na trasie do źródła, gdzie dzieci chodzą po wodę. Nie poszedłem specjalnie ich szukać i cieszyłem się, że ktoś te pieniądze znajdzie i zapewne bardzo się ucieszy. Na pewno były im bardziej potrzebne niż mnie.