III. Sposób odmawiania psalmów

121. Różne mogą być sposoby odmawiania psalmów. Będzie to uzależnione od rodzaju literackiego psalmu i jego długości, od tego czy jest odmawiany po łacinie lub w języku narodowym; od tego zwłaszcza, czy go odmawia jedna lub wiele osób czy też liturgię odprawia się z udziałem wiernych. Trzeba bowiem, by uczestnicy lepiej odczuli duchowe piękno psalmów. Nie chodzi tu o długość modlitwy, lecz o dobór psalmów oraz ich zróżnicowanie jak też swoisty charakter każdego psalmu z osobna.

122. Zgodnie z różnymi sposobami potwierdzonymi tradycją lub doświadczeniem psalmy śpiewa się lub odmawia w sposób ciągły, lub na przemian, dzieląc wiersze pomiędzy dwie strony chóru czy też grupy je wykonujące, albo też na sposób responsoryjny.

123. Przed każdym psalmem odmawia się antyfonę, jak to powiedziano pod nr 113-120, a po odmówieniu psalmu dodaje się stosownie do ustalonego zwyczaju Chwała Ojcu... i Jak była na początku... Chwała Ojcu jest stosownym zakończeniem poleconym nam przez tradycję i nadaje modlitwom Starego Testamentu charakter pochwalny oraz chrystologiczny i trynitarny. Po tym zakończeniu według uznania powtarza się antyfonę.

124. W wypadku psalmów dłuższych psałterz podaje ich podział, zaznaczając przez to troistą strukturę psalmodii godzin i równocześnie zachowując obiektywny sens danego psalmu. Wypada zatem przestrzegać tych podziałów, zwłaszcza w odmawianiu chórowym i po łacinie. Na końcu każdej z tych części dodaje się Chwała Ojcu.
Można się stosować do tego tradycyjnego sposobu odmawiania lub zrobić przerwę po każdej z tych części, albo odmówić cały psalm bez przerwy wraz z jego antyfoną.

125. Ponadto, gdy temu odpowiada rodzaj literacki psalmu, podano jego podział na strofy. Można więc, zwłaszcza kiedy psalm jest śpiewany w języku żywym, powtarzać antyfonę po każdej strofie. W tym wypadku Chwała Ojcu dodaje się tylko na zakończenie psalmu. 

Ogólne wprowadzenie do Liturgii Godzin