W nawiązaniu do niedawnej dyskusji....

W objawieniu Starego Testamentu nie spotykamy się z żadnym istotnym wskazaniem na temat dziewictwa, jako formy powołania do życia w bezżeństwie. Jeśli się pojawia - to w znaczeniu negatywnym, jako coś ujemnego w kobiecie, jako pewna jej niedoskonałość. Jest ono elementem pozytywnym u kobiety jedynie do chwili zawarcia małżeństwa (por. Rdz 24, 16), a jego brak w takiej sytuacji, jest nawet surowo potępiany. Największym bowiem zaszczytem dla kobiety jest prokreacja, będąca jej prawdziwym powołaniem i zarazem najważniejszym zadaniem. Dzieje się tak dlatego, ponieważ w optyce Starego Testamentu wszystko ma zmierzać ku rozwojowi demograficznemu narodu wybranego. Dlatego bezpłodność postrzegana jest jako upokorzenie kobiety (por. Rdz 30, 23; 1 Sm 1, 11; Łk 1, 25), a nawet przekleństwo. Dziecko zaś uważane jest za znak Bożego błogosławieństwa (por. Ps 128, 3-6). Z druguiej zaś strony, już u Izajasza małżeństwo młodego mężczyzny z dziewicą symbolizuje zaślubiny Boga z Izraelem (por. Iz 62, 5). Temat dziewictwa zostaje więc paradoksalnie powiązany z tematem małżeństwa.

Z podobnym paradoksem spotykamy się również w Nowym Testamencie. Ci wszyscy, którzy pozostają w dziewictwie, tak mężczyźni jak i kobiety, uczestniczą w dziewictwie Kościoła, Oblubienicy Chrystusa. W tym kontekście Kościół jako Oblubienica Chrystusa zostaje paradoksalnie ukazany jako znak i symbol małżeństwa (por. Ef 5, 25). Święty Paweł pisząc do gminy w Koryncie, przedstawia ich Kościół jako oblubienicę Chrystusa i wyznaje, by byli o niego "zazdrośni Boską zazdrością" (2 Kor 11, 2). Przede wszystkim jednak sam Jezus zapowiada i objawia tajemnicę Kościoła-Oblubienicy u Mateusza (9, 15; por. teksty paralelne Mk 2, 19-20; Łk 5, 34-35), kiedy przedstawia swoich uczniów jako tych, którzy już uczestniczą w tajemnicy oblubieńczej Królestwa.

Znalezione w pewnym studium o odnowie liturgicznej Kościoła :-)

( Meroutka też się wzięła za czytanie :P )