Brewiarz - 1/2. Modlitwa Kościoła Drukuj
Kącik modlitewny
piątek, 08 lipca 2011 21:49

II. Modlitwa Kościoła

Wezwanie do modlitwy

5. To, co Pan Jezus sam czynił, polecił również i nam czynić. Mówił bowiem często: "Módlcie się, proście, błagajcie w imię moje". Pozostawił nam także wzór prośby w Modlitwie Pańskiej. Podkreślał konieczność modlitwy pokornej, czujnej, ustawicznej i ufnej w dobroć Ojca, ożywionej dobrą intencją i pełnej szacunku w obliczu Boga.

Apostołowie często nam przekazują w swoich listach różne modlitwy, zwłaszcza wielbiące Pana i dziękczynne. Oni również wzywają nas do gorliwej i ustawicznej modlitwy zanoszonej w Duchu Świętym przez Chrystusa do Boga i podkreślają jej skuteczność dla naszego uświęcenia. Zachęcają nas także do modlitwy uwielbienia i dziękczynienia, błagalnej i wstawienniczej za wszystkich.

Kościół podejmuje modlitwę Chrystusa

6.  Człowiek jest stworzony przez Boga i zależny od Niego. Powinien więc uznać i wyznawać tę władzę Stwórcy nad sobą. Tak też czynili, modląc się, wszyscy pobożni w ciągu wszystkich wieków.

Ale zwracając się do Boga musimy pozostawać w jedności z Chrystusem, Panem wszystkich ludzi i jedynym Pośrednikiem, bo tylko przez Niego mamy dostęp do Boga. On bowiem łączy ze sobą całą społeczność ludzką. W ten sposób powstaje wewnętrzny związek między modlitwą Chrystusa a modlitwą całej rodziny ludzkiej. W Chrystusie więc, i tylko w Nim, religijność człowieka znajduje swą zbawczą wartość i osiąga swój cel.

7.  Istotny i najgłębszy związek zachodzi natomiast między Chrystusem i tymi, których On włączył jako członków do swojego Ciała, czyli Kościoła, przez sakrament odrodzenia. W ten sposób całe Ciało otrzymuje wszelkie bogactwa Syna: dar Ducha Świętego, prawdę i życie oraz uczestnictwo w Boskim synostwie Chrystusa, objawione nam w Jego modlitwie, gdy przebywał wśród nas.

Całe Ciało Kościoła ma także udział i w kapłaństwie Chrystusa: "Ci, którzy zostali ochrzczeni, są także i poświęceni przez odrodzenie i namaszczenie Duchem Świętym; są duchową świątynią i świętym kapłaństwem", uzdolnieni do składania kultu Nowego Przymierza; kult ten nie jest owocem naszych wysiłków, lecz zasług Chrystusa i Jego darem.

  "Największy to dar Boga dla ludzi: Swoje Słowo, przez które wszystko się stało, uczynił ich głową; ich samych zaś Jego członkami. Syn Boży jest więc i synem człowieczym. Jako Bóg jest jedno z Ojcem, a jako człowiek jednym spośród ludzi. Gdy w modlitwie zwracamy się do Boga, nie odłączamy od Niego Jego Syna; a kiedy modli się Ciało, nie czyni tego bez łączności z Głową. Nasz Pan, Jezus Chrystus, Syn Boży, jest jedynym Zbawcą swego Ciała. On sam się modli za nas i w nas, a i do Niego my się modlimy. On modli się za nas jako nasz kapłan; modli się w nas, bo jest Głową Ciała, którym jesteśmy, a modlimy się do Niego, bo jest naszym Bogiem. Rozpoznajmy więc w Nim nasze głosy, a Jego głos w nas samych".

Na tym więc polega wielkość modlitwy chrześcijańskiej: jest ona udziałem w miłości Jednorodzonego Syna ku Ojcu i w modlitwie, którą Syn podczas swego ziemskiego życia wyrażał ludzkimi słowami. Ta modlitwa trwa nieustannie w całym Kościele i wszystkich jego członkach w imieniu całej ludzkości i dla jej zbawienia.

Działanie Ducha Świętego

8.  Jedność modlącego się Kościoła jest dziełem Ducha Świętego. Jest On w Chrystusie, w całym Kościele i w każdym ochrzczonym. To właśnie "Duch Święty przychodzi z pomocą naszej słabości i przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami" (Rz 8, 26). On, jako Duch Syna, daje nam "ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: Abba, Ojcze!" (Rz 8, 15). Nie ma więc modlitwy chrześcijańskiej bez działania Ducha Świętego. On jednoczy cały Kościół i przez Syna prowadzi go do Ojca.

Modlitwa wspólnoty

9.  Przykład i polecenia Pana i Apostołów wzywają nas do nieustannej i wytrwałej modlitwy. Nie chodzi o czysto prawny nakaz, ale o najbardziej istotną cechę Kościoła. Jest on bowiem wspólnotą i ma to wyrażać także i w modlitwie. Dlatego Dzieje Apostolskie, gdy mówią po raz pierwszy o wspólnocie wiernych, ukazują nam ją jako "trwającą jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, matką Jezusa, i Jego braćmi" (Dz 1, 14). "Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących" (Dz 4, 32). Źródłem zaś tej jedności było słowo Boże, braterska wspólnota, modlitwa i Eucharystia.

Bez wątpienia modlitwa w odosobnieniu i przy drzwiach zamkniętych jest zawsze konieczna i zalecana, bo jest modlitwą członka Kościoła przez Chrystusa i w Duchu Świętym. Jednakże modlitwa wspólnoty ma szczególną wartość, bo przecież Chrystus powiedział: "Gdzie dwaj lub trzej zebrani są w imię moje, tam jestem pośród nich" (Mt 18, 20). 

Ogólne wprowadzenie do Liturgii Godzin

Zmieniony: wtorek, 26 lipca 2011 19:44