Ludzie, macie powody do śmiechu i radości! Radujcie się zawsze w Panu, raz jeszcze powiadam, radujcie się!

Gaudete! Radujcie się! Od tego wezwania rozpoczyna się dzisiaj msza święta, usłyszymy je jednak tylko w klasztorach, gdzie jeszcze używa się „antyfony na wejście”, czyli odpowiednio dobranego tekstu biblijnego, wskazującego na główny temat liturgii danej niedzieli czy święta. Radujcie się zawsze w Panu, raz jeszcze powiadam, radujcie się! - pochodzi z listu św. Pawła do Filipian.

Chciałbym stanąć dziś przed każdą i każdym z was i mocno (ale nie za głośno) powiedzieć: Siostry i bracia! Macie powody do radości, do czystej i pięknej radości.

Żyjemy w czasach zupełnie wypranych ze zdrowego śmiechu i prostej radości życia. Szczęście i radość przytrafiają się nam tak rzadko, że nie wierzymy, iż mamy do nich prawo na co dzień.

Życie jest podstawowym i najpierwszym powodem do radości, prawda, są cierpienia i troski, katar i mróz, co szczypie odsłonięte uszy. Nic to jednak wobec dni, nocy, poranków, łagodnych zmierzchów i jasnego południa. Żyjesz i uciesz się tym, innego życia mieć nie będziesz. Drugim powodem radości jesteś ty sam. Tyle rozumiesz, tak wiele potrafisz zrobić, wszystkie inne stworzenia patrzą na ciebie z zazdrością. Skorzystaj z prawa do szczęścia i ekstazy – już przed tobą zrobiły to pustynie, stepy i suche ziemie (patrz pierwsze czytanie). Trzecia radość, to ludzie, ci obok, przed tobą i za tobą, całe twoje niebo na dziś.

I może jak już trochę ucieszy cię życie, ludzie, zima i ty sam dla siebie, ockniesz się i sercem powiesz: Moją radością jest Bóg! Radości, które widzimy, słyszymy, wciągamy w nozdrza, których dotykamy i które smakujemy, otwierają nam włazy do głębokich studni radości bez końca. Z jednych i drugich radości bierze się zdrowie, odzyskanie sił i werwy, pierzchają migreny, depresje i każdy trąd. W tych radościach skrzy się też wielkie bożonarodzeniowe wesele.

Siostry i bracia, macie powody do radości, gaudete! Głębokim haustem zaczerpnijcie życia i radujcie się.

Boże, spraw, aby duch mój i ciało, ja cały, abym radował się w Tobie, Zbawcy moim. Amen.

                                           ks. M. Puzewicz