Pan Bóg objawia człowiekowi swoją wolę poprzez swoje znaki. W rozeznawaniu duchowym człowiek nie tworzy sobie znaków woli Bożej, ale jedynie odkrywa i przyjmuje te, które są mu dane. Chociaż znaki woli Bożej bywają nieraz trudne do wykrycia, to jednak wszystkie mogą być odnalezione i odczytane przez człowieka, ponieważ znakom tym towarzyszy światło Ducha konieczne do ich rozpoznania. Dużym niebezpieczeństwem w życiu duchowym jest tworzenie sobie samemu „znaków”działania Bożego, które wprowadzają człowieka w świat iluzji duchowej.
*
Zewnętrzne znaki woli Bożej, które dostrzegamy w naszym życiu, mają zawsze ścisłe powiązanie z wewnętrznymi natchnieniami. Ostatecznym miejscem szukania i znajdowania woli Bożej, miejscem rozeznawania duchowego jest zawsze serce człowieka. Znaki zewnętrzne mają nas naprowadzać na to, co Bóg objawia nam przez nasze serce. Interpretacji znaków zewnętrznych człowiek dokonuje zawsze w swoim sercu.
*
Mówiąc o rozeznawaniu duchowym, znajdujemy się w sercu życia duchowego. Samo pojęcie rozeznawania zawiera więc odkrycie w sobie sprzecznych ze sobą sił duchowych. Siły te oddziaływają na człowieka i walczą o niego. Stajemy się w ten sposób terenem walki duchów, albo też – nawiązując do terminologii Pawłowej – walki między ciałem a duchem.
*
Człowiek szukający woli Bożej powinien najpierw uczyć się dostrzegać i oceniać całą gamę duchowych przeżyć, poruszeń, skłonności i natchnień, które przepływają przez jego wnętrze (często niezależnie od jego woli) – dobre, aby je przyjmować, złe, aby je odrzucać. Prowadzenie życia duchowego „nie polega na spekulowaniu myślowym, ale na podejmowaniu decyzji” (Norbert Kotyła SJ), na nieustannym opowiadaniu się po stronie człowieka duchowego w nas.
__________
Józef Augustyn SJ, Jak szukać i znajdować wolę Bożą? Wydawnictwo M, Kraków 1998
Biblioteka w Parafii Św. Rodziny: nr inw. 1116
mb
|