III. Liturgia Godzin

Uświęcenie czasu

10. Chrystus nam przykazał: "Zawsze trzeba się modlić i nie ustawać" (Łk 18, 1). Kościół stosuje się wiernie do tego nakazu, nie ustaje w modlitwie i wzywa nas do niej tymi słowami: "Przez Niego (Jezusa) składajmy Bogu ustawicznie ofiarę czci" (Hbr 13, 15). Przykazanie to spełniamy nie tylko sprawując Eucharystię, ale także w inny sposób, a zwłaszcza przez Liturgię Godzin. Wyróżnia się ona spośród czynności liturgicznych szczególnie tym, że uświęca wszystkie pory dnia i nocy, jak o tym świadczy starożytna tradycja chrześcijańska.

11. Celem Liturgii Godzin jest więc uświęcenie dnia i ludzkiej działalności. Jej układ ma przeto odpowiadać w miarę możności, przez poszczególne Godziny, odpowiednim chwilom dnia, z równoczesnym uwzględnieniem warunków życia współczesnego. Dlatego "dla rzeczywistego uświęcenia dnia i odmówienia z pożytkiem duchowym Godzin kanonicznych zaleca się zachowanie czasu najbardziej zbliżonego do właściwej pory tych Godzin".

Liturgia Godzin a Eucharystia

12. Liturgia Godzin rozciąga na poszczególne pory dnia uwielbienie i dziękczynienie oraz wspomnienie tajemnic zbawienia, modlitwę błagalną i przedsmak niebiańskiej chwały dany nam w Eucharystii, będącej ośrodkiem i szczytem całego życia wspólnoty chrześcijańskiej.

Liturgia Godzin najlepiej przygotowuje do owocnego sprawowania Eucharystii i ożywia odpowiednie usposobienie, jak wiarę, nadzieję, miłość, pobożność i ducha ofiary.

Liturgia Godzin spełnianiem kapłańskiego dzieła Chrystusa

13. Chrystus w Duchu Świętym spełnia przez Kościół "dzieło odkupienia ludzi i doskonałego uwielbienia Boga". Dokonuje się ono przez Eucharystię i sakramenty, ale także poprzez Liturgię Godzin. Chrystus bowiem jest obecny, kiedy zbiera się wspólnota, gdy głosi się słowo Boże i gdy "Kościół się modli i śpiewa psalmy".

Uświęcenie człowieka

14. Liturgia Godzin uświęca człowieka i wielbi Boga. Przez nią bowiem nawiązuje się dialog pomiędzy Bogiem i ludźmi, gdy "Bóg przemawia do swego ludu, a lud odpowiada Bogu śpiewem i modlitwą".

Zbawcze słowo Boże zajmuje ważne miejsce w Liturgii Godzin i może ono przynieść jej uczestnikom obfite owoce uświęcenia. Z Pisma świętego bowiem wzięte są czytania; słowo Boga zawarte w psalmach śpiewa się przed Jego obliczem, a prośby, modlitwy i śpiewy przenika duch i natchnienie Pisma.

Wiara uczestniczących karmi się nie tylko tym, "co zostało napisane dla naszego pouczenia" (Rz 15, 4), lecz także wtedy, gdy Kościół się modli i śpiewa, dusze wznoszą się ku Bogu w należnym Mu hołdzie i otrzymują od Niego obfitszą łaskę.

Chwała oddawana Bogu w jedności z Kościołem niebios

15. W Liturgii Godzin Kościół spełnia kapłański urząd Chrystusa składając Bogu "nieustannie" ofiarę czci, to znaczy owoc warg, które wyznają Jego imię. Ta modlitwa jest głosem Oblubienicy przemawiającej do Oblubieńca. Nawet więcej, jest ona modlitwą Chrystusa i Jego Ciała skierowaną do Ojca. "Wszyscy bowiem oddający się tej modlitwie wypełniają zadanie Kościoła i równocześnie uczestniczą w najwyższym zaszczycie Oblubienicy Chrystusa, ponieważ oddają Bogu chwałę, stojąc przed Jego tronem w imieniu Matki Kościoła".

16. Kościół wielbiąc Boga Liturgią Godzin łączy się z pieśnią chwały wiecznie rozbrzmiewającej w niebiańskim przybytku, a równocześnie raduje się przedsmakiem wieczystej chwały wyśpiewywanej nieustannie przed tronem Boga i Baranka, opisanej przez św. Jana w Księdze Apokalipsy. Albowiem nasza ścisła łączność z Kościołem w niebie wtedy się urzeczywistnia, gdy wspólnie w radosnym uniesieniu "sławimy Boży majestat, a odkupieni przez krew Chrystusa ze wszystkich pokoleń, języków i narodów (Ap 5, 9) i zebrani w jeden Kościół, jedną pieśnią chwały wysławiamy Boga w Trójcy Jedynego".

Tę niebiańską liturgię ujrzeli w widzeniach prorocy jako zwycięski dzień bez nocy i światłość bez ciemności: "Już nie będziesz mieć słońca w dzień jako światła ani jasność księżyca nie zaświeci tobie, lecz Pan będzie dla ciebie wieczną światłością" (Iz 60, 19; por. Ap 21, 23. 25). "Będzie tylko jeden jedyny dzień - Pan tylko wie o nim - nie będzie to ani dzień, ani noc, wieczorną porą będzie jasno" (Za 14, 7). Już przeto "dosięgnął nas kres czasów (por. 1 Kor 10, 11); już zostało postanowione nieodwołalnie odnowienie świata, i już zaczęło się ono urzeczywistniać w doczesności". Tak poucza nas wiara o sensie naszego życia na ziemi i każe nam oczekiwać razem z całym stworzeniem objawienia się synów Bożych. Tę wiarę głosimy w Liturgii Godzin, tej nadziei dajemy wyraz i w niej się umacniamy, i już teraz poniekąd mamy udział w radościach wiekuistej chwały dnia, który nie zna zmierzchu.

Prośby błagalne i orędownictwo

17. Liturgia jest nie tylko uwielbieniem Boga. W niej Kościół wyraża także prośby i pragnienia wiernych oraz wyprasza dla całego świata zbawienie u Chrystusa, a przez Niego u Ojca. Jest to nie tylko głos Kościoła, ale i Chrystusa, bo w Jego imieniu, to znaczy "przez Pana naszego Jezusa Chrystusa", modlitwy te są zanoszone. W ten sposób Kościół w dalszym ciągu podejmuje te modlitwy i błagania, które Chrystus wypowiadał za dni swego Ciała, i przez to są one szczególnie skuteczne. A więc nie tylko miłość, przykład i pokuta wspólnoty kościelnej, lecz także i jej modlitwa jest rzeczywistą posługą, którą jak matka spełnia wobec dusz, aby je prowadzić do Chrystusa.

Dotyczy to przede wszystkim tych, których szczególnie powołano do sprawowania Liturgii Godzin, to znaczy: biskupów i kapłanów modlących się z urzędu za swoich wiernych i za cały lud Boży; oraz tych, którzy przyjęli święcenia diakońskie jak również i osoby zakonne.

Źródło i uwieńczenie działalności pasterskiej

18. Uczestnictwo w Liturgii Godzin przyczynia się do duchowego wzrostu Ludu Bożego. Jest ono ukrytym, ale bardzo istotnym apostolstwem. "Albowiem prace apostolskie to mają na celu, aby wszyscy, stawszy się dziećmi Bożymi przez wiarę i chrzest, gromadzili się wspólnie, wielbili Boga pośród Kościoła, uczestniczyli w ofierze i pożywali Wieczerzę Pańską".

W ten sposób życie wiernych wyraża i ukazuje innym "misterium Chrystusa i rzeczywistą naturę prawdziwego Kościoła. Jest on bowiem... widzialny i wyposażony w dobra niewidzialne; żarliwy w działaniu i oddany kontemplacji; obecny w świecie, a jednak pielgrzymujący".

Równocześnie czytania i modlitwy Liturgii Godzin są źródłem życia chrześcijańskiego. Ze stołu Pisma św. i słów świętych Pańskich czerpie swój pokarm, modlitwą zaś się umacnia. I tylko Pan, bez którego nic uczynić nie możemy, sprawia, że nasze działanie jest skuteczne i owocne, gdy o to będziemy Go prosić. W ten sposób będziemy dzień po dniu wzrastali jako świątynia Boga w Duchu na miarę pełnego wzrostu dojrzałości Chrystusowej, przy czym przybywa nam sił do głoszenia Chrystusa wszystkim, którzy są na zewnątrz.

Zgodność ducha ze słowem

19. Ta modlitwa stanie się prawdziwie modlitwą osobistą każdego, kto w niej uczestniczy, gdy będzie sprawowana godnie, uważnie i gorliwie, a duch dostroi się do słów. Wtedy też stanie się źródłem pobożności i wielorakiej łaski Bożej i żywić będzie modlitwę prywatną przez działalność apostolską. Niech więc każdy współpracuje z łaską z wysoka, aby jej nie przyjmować na próżno, szukając Chrystusa i przez modlitwę coraz głębiej wnikając w Jego misterium. Niech wszyscy wielbią Boga i zanoszą do Niego błagania w tym samym duchu, w jakim się modlił Boski Zbawiciel. 

Ogólne wprowadzenie do Liturgii Godzin